اشعار

روضه دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم هـمه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عـطشان حسین

مادرم اشک فشان آب به کامم میریخت            تا که من هم بشوم بی‌سر و سامان حسین

به گـمانم که شود چادر زهـرا سـپرش            هر کسی گریه کند بر تن عریان حسین

این شنیدم به جنان خنده کـنان پای نهد            هرکه در روضه شود مضطر و نالان حسین

هر چه فخر است در عالم همه از مکتب اوست            همه از کـربـبلا باشد و مـیـدان حـسین

جان اگر هست به تن هدیۀ جانیست که داد            همۀ هستی من زاده شد از جان حسین

تاج عزّت به سرم بست ز اشک غم خود            اینچنین شد که شدم تابع فـرمان حسین

گفت با عزٌت خود خو کن و ذلت مپذیر            با چنین کار نـشـستم سر پیـمان حـسین

روزه را روضه نوشتم به غلط تا شاید            بنویـسـند مـرا عـبـدِ مـسـلـمـان حـسـین

گوش کن میرسد از گوشۀ گودال و زِ نِی            نالـۀ فـاطـمـه و نـغـمـۀ قــرآن حـسـیـن

شاهد آشفـته اگر گفت سخن عیب مکن            که به خون موج زند زلف پریشان حسین

معصیت بود که سوزاند عـبادات مرا            بر نگـرداند به من حِس مناجـات مرا

نا گزیر است گدا، دم ز عطایت بزند            نیـمه شب عبد گـنه کار صدایت بزند

با امید آمـده‌ام شـاه، فـقـیـرم، چه کـنم            ترسم این است گنه کار بمیرم چه کنم

من شب اول قـبـرم چه حـسـابی دارم            گر بپرسند چه داری چه جوابی دارم

منم و وحشت قبری که ز هر سو برسد            کاش آن لحظه فقـط ضامن آهو برسد

یاد دادند به ما وقـت دعا سجـده کـنیم            غافـر الذنب بخوانیم تو را سجده کنیم

مهر تو در دل ما هـست نمی‌سوزانی            تو سری را که به سجدست نمی‌سوزانی

پوستی را که لطیف است نمی‌سوزانی            بدنی را که ضعیف است نمی‌سوزانی

تو پشـیمان شده‌ها را که نمی‌سوزانی            جـلو حـرمـلـه ما را که نـمی‌سـوزانی

هر سـحـر ورد زبانی تو، الهی العـفو            ربّ شـهـر رمضـانی تو الهی العـفـو

چون بیابان که نیازش به نم باران است            بیـشتر گریه تـسلای دل سـوزان است!

مـیـکـده بـاز شـد و زود دویـدیـم هـمه            گفته ساقی سه دهه نوبت سرمستان است!

گـفـتم اصلا نـروم! آخـر خـطـم دیگر!            مادرم گفت برو!خالق تو رحمان است

مـا اگـر آمـده‌ایـم از‌ کـرم آل عـلی‌ست            اخـتیار دل رعیت به کف سلطان است

رمضان است خـدا بـنـده نـوازی کرده            سفره‌اش باز شده خانه پُر از مهمان است

خوب و بد ریزه خور حضرت حجت هستیم            عفو در شأن شماست! طفل اگر نادان است

نوکر آن ست که از‌خویش دعایی نکند            آنچه‌ را‌ خواسته ارباب! دعایم آن است

سی شب ماه خدا را به علی بخـشـیدند            گـریۀ هر شب ما هـدیـۀ آقـا جان است

ما در این ماه مبارک به هوای نجـفـیم            دلـمـان وقـت منـاجـات دم ایـوان است

گـره کـور مــرا دسـت رقــیـه بـدهـیـد            هرچه سختی‌ست به یمن نفسش آسان است

روزه‌ام روضه اگر داشت خدا میخردش!            خُرّم آن دیده که در روضه فقط گریان است

دم افــطـار مـن از آب ســــوالـی دارم            آب! دیدی چقدر کام حسین عطشان است؟

تشنه‌ای ماند و سپاهی که همه سیرابند            دشنه هم‌سوخت دلش! شمر ولی خندان است

آی مــادر تو دگـر جـانب گـودال نـرو            خاک‌ عالم به سرم یوسف تو عریان‌ است

من بدی کـرده‌ام اما تو مـرا بد نـزنی            بعد یک عمر که این بنده‌ات آمد نزنی
با همین روی سیاهش به تو رو زد نزنی            روی پـیـشـانی او مـهـر نـیـاید نـزنی

باز کـن بـند اسـیـری ز گـرفـتاری را
شامل لطف خودت کن تو گنهکاری را

من خجـالـت زده‌ام بیـشـتر آبم نـکـنی            به تو اصلا نـمـیـاید که حـسـابم نکنی
هـمـه کردند خـرابـم تو خـرابـم نکنی            بی‌جـوابـم نـگـذاری و جـوابـم نـکـنی

معصیت کردم و هر بار تو ستار شدی

من گنهکار و تو آن خالـق غـفّار شدی

آمـدم تـا سـحــر شـام سـیـاهـم بـاشـی            تـیـشـۀ بت شـکـن بـار گـنـاهـم بـاشی
بی‌پـنـاه آمـدم اینجا که پـنـهـاهم باشی            میزدم حدس خودم چشم به راهم باشی

بین آغـوش گرفتی تو مرا حس کردم
دل خود را وسط کرب و بلا حس کردم

تا به کی منـتـظر دست تـلـنگـر باشـم            آمـدم پـای مـناجـات تو دم خـور باشم
از همه خالی و از لطف خدا پُر باشم            این سِـری آمـده‌ام تـوبـه کنم حُر باشم

یا الـهی تو نـجـات از ته چـاهـم دادی
صد و ده بار عـلی گفتم و راهم دادی

هرکجایی که کریم است دوتا مسکین هست            هرکجا دست دعا هست یقین آمین هست
هرکجا شرم کسی هست سری پایین هست            هرکجا درد بیاید به یقین تسکین هست

من به رحمانیت دست تو ایـمان دارم
هرچه دارم من از این دیدۀ گریان دارم

هـر قـدم در پی دلـدار دلـم می‌لـرزید            می‌نهم سر روی دیـوار دلم می‌لرزید
با پریـشانی و تـکـرار دلـم می‌لـرزید            لب تـشـنه دم افـطـار دلـم مـی‌لـرزیـد

روزه داران پـریــشـان تـو یـا ثــارلله
به فـدای لـب عـطـشـان تـو یـا ثـارلله

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـناه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکر یا ستـارهایم نیست

هرچند توبه می‌کنم روزی هزاران بار            اما پشیمانی در این تکـرارهایم نیست

هر روز و شب نام تو در گفتارهایم هست            اما نـشانی از تو در کردارهایم نیست

این توبه‌های من خودش هم توبه می‌خواهد            انگـار امیـدی به استـغـفـارهایم نیست

دیگر سحرهایم ندارد رنگ و بویت را            دیگر صفا در سفرۀ افـطارهایم نیست

تـوبـه‌ای مـی‌طـلـبد عـفـوِ اِلهِ من و تو            که کـند رحم به این ناله و آهِ من و تو

لطف حق منتظرِ بارشِ چشمان کسی‌ست            تا بشویَـد گُـنه از روی سیـاهِ من و تو

ابرِ رحمت چکد از گوشۀ چشمان دعا            قدرتی هست در این توشۀ آهِ من و تو

یک قَـدَم مانده به تـقـدیرِ شب قـدر بـیا            نیست جُـز آهِ سحـرگاه، پـناه من و تو

گِرِهی باز کن از رشتۀ غمهای بزرگ            تا گِرِه وا شود از ابروی ماه من و تو

چشمِ دل ماند ز دیدارِ نگـارندۀ خویش            ای دل اینجاست خدا چشم به راه من و تو

چـشمۀ آب بقـا گر چه نَخُـشکد هرگز؛            پس چه شد یک شبه خشکید نگاه من و تو؟

برو ای اهل ریا، خشک مکن دریا را            با خـدایـنـد خـلایـق، نه سپـاه من و تو

بس کـن ای مـدّعـیِ دیـنِ نـفـاق آلـوده            شهرمان تیره شد از رنگِ گناه من و تو

علّتِ اینکه نیامد پـسرِ فـاطمه چیست؟            مانـده در پـردۀ اعـمالِ تـبـاهِ من و تو!

گر شَوَد دستِ تـوسّل ز ولایت کـوتاه            سامـری می‌شکـند قُـبح گـناه من و تو

هدف از خلقتِ ما معرفت محبوب است            این جهان نیست قدمگاهِ رفاه من و تو

نور ما نور حسین است؛ خـدا می‌داند            کـربـلای دلِ ما هـست گُـواه من و تو

گـنهکـاری پـریـشانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْـنِی            پـشیـمـان پـشـیـمانـم إِلَهـِی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه دنبال مفـاتـیحم نه با ادعیه مأنـوسم            جـدا از نـور قـرآنـم إِلَهِـی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه پابندم به واجب ها نه دورم از حرام تو            علی الظاهـر مسلـمانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

مناجاتم کسالت بار دعاهایم همه دنیاست            کجا رفته است ایـمانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

دهانم روزه است اما زبانم روزه اصلا نیست            چه شد زهـد فـراوانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْنِی

امیرالمومنین فرمود دنیا منشا شر است            اسیـر شـر شده جـانـم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْـنِی

تـمام دردهـایم را به آقـای نجـف دادم            عـلی دادست درمـانـم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْنِی

مراهم کربلایی کن مرا شش گوشه راهی کن            ببـین بـدجـور گـریـانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

به حق یک تن بی سر بحق یک سر بر نی            گـدای شـاه عـطـشانـم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْـنِی

آمـد رمـضـان و تـا خـدا مـا را بُــرد            تـا چـشـمـۀ روشـن دعــا مـا را بُـرد
ما را ز لـبـاس عـافـیـت عـریان کرد            تا سـبـزتـریـنِ سـجـده‌هـا، مـا را بُرد

*************
آمـد رمــضـان و کـاش مـی‌دانـسـتـی            ای کُـشـتـۀ آب و آش! مـی‌دانــســتـی
دنیاست که می‌خورد تو را با شهوت            کـاش ای دل آش و لاش! می‌دانـستی

*************
آمد رمضان و دست شیطان بسته‌ست            درهای زمین به روی انسان بسته‌ست
وقت ست ز سمت معـصیت برگردی            چون راه گناه، ای مسلمان بسته‌ست!

*************
ماه رمضان و جان تو در خواب ست            رخوت زده‌ای، جهان تو در خواب ست
هـنگـام سحر، لـبان جـسمت بـازست            اما دل شب نشان تو، در خـواب ست

*************
مــاه رمــضـان و سـفــره افــطــاری            هـنگـام سحر، َنـفَـس َنـفَـس، بـیداری
از روزه اگـر هـمـین َقـدَر می‌فـهـمی            مصداق ریاضت است و خود آزاری!

*************
ماه رمضان و روزه‌ای ...؟ معلوم ست!            در حسرت آب و کوزه‌ای! معلوم ست
بسـتـه‌ست لـب تـنت، ولی جـانـت نه            غم می‌خوری و ُرفوزه‌ای! معلوم ست

*************
آمد رمضان، ز خواب غـفلت برخیز            گـل کـرد سـپـیـدۀ سـعـادت، بـرخـیـز
بشکاف فلک را و چو حافظ، سرمست            طرحی دگر انداز و ز عادت برخیز

یک قطره اشک شرم مرا «یم» حساب کرد            کوثر حساب کرد، و زمزم حساب کرد

آهِ یـکى گـرفـت، به پـاى هـمه نـوشت            ما باهـم آمـدیـم که با هم حـسـاب کرد

با این خدا هرآنکه طرف شد ضرر نکرد            یک دم صدا زدیم، دمـادم حساب کرد

کارم اگر نداشت پس اینجا چه می کنم            منّت سرم گذاشت مرا هم حساب کرد

مـعــلــوم بـود آبــرویــم را نـمـی‌بــرد            از اولـش گـنـاه مـرا کـم حـسـاب کرد

اول بـنـا نـداشـت حـسـابـم کـنـد ولــى            وقتى که دید فاطمه دارم، حساب کرد

این گریه قابلیت غفران نداشت که…            پس روى گریه‌هاى محرم حساب کرد

فرمود “بالحسین” بگو، گـفـتم و خرید            یعـنى مـرا دومرتـبـه آدم حـساب کرد

چیزى نمانـده بود که بیـرونـمان کـنند            ممنون حیدریم که درهم حساب کرد…

در سـیـنـه‌ام آهـی ز غـم آکـنـده بـاشـد            این بنده از خوابِ گران شرمـنده باشد

دارد به آخـر می‌رسد این مـاهِ رحمت            چـشـمم به دستانِ تو که بخـشـنده باشد

در مخـتصر ساعاتِ باقـیـمانده از ماه            عبدِ تو این را با نـدامت خـوانـده باشد

در بـاغ احـسـانِ تو گر یاسی نـچـیـدم            هرگونه تقصیر و قصور از بنده باشد

این روزهـای واپـسـیـن دل بـی‌قـرارم            تـرسـم هـنوز بارِ گـنـاهـم مـانـده باشد

ترسم از این که سهـمم از ماهِ کرامت            تـقـصیـرِ باقـیـمـانـده در پـرونـده باشد

در آخرین شبهای ماهِ عـفـو و بخشش            این دل به امـیـد تـو جـانـا زنـده بـاشد

قـطعـاً نـگـاهِ مـهـربـانـت در شبِ قـدر            کـوهِ گــنـاهـانِ مــرا ســوزانـده بـاشـد

مـن کـه بـه مـاهِ رحـمـتـت امــیـدوارم            مـاهـی که ایـامش همه فـرخـنـده باشد

یا رب ز درگاهت مـرانی این گـدا را            دسـتـانِ او خـالـی و سر افکـنـده باشد

هر چند میدانم تو می‌بخشی در این ماه            هر دل که از حُـبِّ عـلـی آکـنده باشد!

پـاک در بـنـدگی‌ام قـافـیـه را باخـتـه‌ام            فرصتی را که به من داد خدا، باخته‌ام

یک طرف دست تهی ازطرفی فرصت رفت            بازهـم عـمـر دوسـر باخته را باخته‌ام

من که از دوست به غیر از خودِ او خواسته‌ام            متن دل را به هـمین حـاشیه‌ها باخته‌ام

مست از میکده‌ها سهم خودش را بُرده            من ولی حـال دعـا را به ریـا باخـته‌ام

نفس هر طور که میخواست مرا بازی داد            سر و پا را به همین بی‌سر و پا باخته‌ام

در پس پرده حنایم چقدر بی‌رنگ است            آبـرویی که تو دادی هـمه جا، باخته‌ام

باختن در همه اوقـات ولیکن بد نیست            مـن دلـم را به غـم کـربـبـلا بـاخـتـه‌ام

باخـتم دل به حسین و به حقـیقت بردم            سجدۀ شکـر کنم بس که به جا باخته‌ام

از همان بار که چشمم به ضریحش افتاد            دل جدا بـاخـته و عـقـل جـدا باخـتـه‌ام

هر کار می‌کـنم که نلـغـزم نمی‌شود            در حفظ توبه عـزم مصمم نمی‌شود
باید که سیل نفـس مرا شستـشو دهد            تطهـیر من به بارش نم نم نمی‌شود

هر قدر هم هوای مرا داشت لطف تو            امـا دوبـاره بـنـده‌ات آدم نـمـی‌شـود

آخـر کجا فـرار کـنـم از حکـومـتت            وقـتی که مهـربانی تو کـم نمی‌شود
تو خـواستی که آمـده‌ام، بی‌اراده‌ات            هرگز بـساط تـوبـه فـراهم نمی‌شود
دنبال مستحقی اگر، دست من بگیر            بیچاره تر از آنچه که هستم نمی‌شود
من را بخر اگرچه به دردت نمی‌خورم            چیزی که از بزرگی تو کم نمی‌شود
کارم اگر گره بخورد گاه بهتر است            این بندگی به جز گره محکم نمی‌شود
من زخـمی محـبّـتم و شکـر می‌کنم            بی زخـم سینه لایق مـرهم نمی‌شود
ما روزه‌ایم و روضه نشیـنیم بیشتر            مـاهـی برای ما که محـرم نمی‌شود
ما کشته‌های روضه و او هم قتیل اشک            این دو جدا دقیقه‌ای از هم نمی‌شود
آن لحظه‌ای که خورد زمین بین قتلگاه            هرگز غمی به سختی این غم نمی‌شود
تنها که شد به دور تنش حلقه‌ها زدند            چون اوعقیق سرخ به عالم نمی‌شود
آنقدر ضربه خورد ز جسمش اثر نماند            گل در گلاب این همه مبهم نمی‌شود

خدا حافـظ مـاهِ ذکر و مناجات            خدا حافـظ لحـظه‌هایِ ملاقـات

خـدا حـافـظ افـتـتـاحِ سـحــرها            به ما می‌شد نیمه شب چه نظرها

خـدا حـافـظ مـاهِ خـوبِ خـدائی

کـریـم الـعـفـو، یا الـهـی الـهـی

خدا حافـظ سفـره‌هایِ ضیـافت            به ما کـردی بارِ دیگـرِ عنایت

خدا حافـظ سـوز و نـاله یا رب            خداحافظ اشک و روضه هرشب

خـدا حـافـظ مـاهِ خـوبِ خـدائی

کـریـم الـعـفـو، یا الـهـی الـهـی

خـدا حافـظ تـشـنگی دمِ افـطار            نـنـوشیدنِ آب، شـبـیهِ عـلـمدار

خدا حافظ گـریه با دلِ بی‌تـاب            جدا شد زینب چگونه ز ارباب

خـدا حـافـظ مـاهِ خـوبِ خـدائی

کـریـم الـعـفـو، یا الـهـی الـهـی

از تو شرمنده شدمْ من به خودم بد کردم            ماهِ رحـمت سِـپری شد و نَشد برگردم

در مـناجات تو بودم پیِ حاجات خودم            آخـر ماه فـقـط …. رویِ سـیـاه آوردم

تو غفوری تو رحیمی تو رئوفی تو کریم            من سراپا غم و آهم، من سراسر دردم

گونۀ سرخ من از شرمِ حرم زرد شده            از خودم خسته‌ام از توبۀ خود دلسردم

زیرِ دِیْـنِ تـوأم، العـفـو، الهی بِه حسین            بـنده‌ای عـاصی‌ام امّا نوکـر این مَردم

هـمۀ توشۀ این بـنـده شده شـش گـوشه            دل به لطف و کرمِ شاه حرم خوش کردم

تَهِ گودال زمین خورد که من برخیزم            دست وپا زد که نگویم دست و پا گم کردم

متوسّل به شهـیـدم…. به سرِ بر نیـزه            عهد بستم کمکم کن به سویت برگردم

جـنـسِ تَـرَکـها روی لبها فرق دارد            لـبـهـای مـا با لَـعْـلِ آقـا فـرق دارد

مـا پـای سفـره آبْ می‌نـوشـیم آری            پس روضه‌ها با روزۀ ما فرق دارد

لب تـشنـه‌ایم اما نَه در بینِ بـیـابـان            حتماً عطش در حُرمِ صحرا فرق دارد

آتـش اگـر افـتـاده بر جـان و تن ما            لب تشنه جـنگـیـدن خدایا فرق دارد

لب تشنه و زخمی به میدان رفت ارباب            وقتِ عطش سینه زدن‌ها فرق دارد

هربار می‌افـتاد می‌گـفـتـند… حمله            آیا غـمَـش با داغ زهـرا فـرق دارد

ای روزه‌دارِ روضه‌خوانْ اشک من و تو            روزی کـه بـرگـردد آقـا فـرق دارد

خـبـر آمـد کـه بـهــار دل مـا آمـد بـاز            مــژدۀ کـم شـدن فـاصـلـه‌هـا آمـد بـاز

از لـب عــرش خـداونــد نـدا آمـد بـاز            بـنـدگـان مـاه خـدا، مـاه خـدا آمـد بـاز

من که پابند هوس‌ها و گـناهم چه کنم؟

ندهـد گر که خـداونـد پـنـاهم چه کـنم؟

خبر آمد که کریم آمد و در وا‌شده است            سفره پرداز قدیم آمد و در وا‌شده است

اسم رحمان و رحیم آمد و در وا‌شده است            ماه قـرآن عـظیم آمد و در وا‌شده است

آی مردم! به خـدا ربِّ رحـیـمی داریم

تـوبـه آریـد، خـداونـد کـریـمـی داریـم

ای که بخشندۀ هر جرم و گناهی، العفو            به پشـیـمان شدگـان نیز پـناهی، العـفو

من پشـیـمان شده‌ام؛ نیم نگـاهی، العفو            یــا الــهـیّ و الـهـیّ و الـهـی، الـعــفـو
سـائـلی را به سر سـفـرۀ خود راه بده

من گـدای توأم ای حضرت الله، بده!-

یارب این سوخته دل را که محک لازم نیست            بچه‌ای را که کتک خورده، فلک لازم نیست

گرد خوان تو فقیرم من و شک لازم نیست            تا سر سفره حسین است نمک لازم نیست

بـاز بـا روضۀ اربـاب، مرا بخـشیـدند

ذکر من شد عطش و آب، مرا بخشیدند

در سحر چشم که گریان بشود خوب‌تر است           سائلت پـاره گریبان بشود خوب‌تر است

گرچه موسی‌ست مناجاتی طور تو ولی           گر خدا همدم چوپان بشود خوب‌تر است

روسیاهی که به هـمراهی خـوبان برود           بر در کهف نگهبان بشود خوب‌تر است

ابر رحمت توئی و از همه من تشنه ترم           تشنه گر خرج بیابان بشود خوب‌تر است

انـدکی نـیز مرا هم بنـشان پیـش خودت           میزبان همدم مهمان بشود خوب‌تر است

به طـبـیـبان دگر نـسـخـۀ ما را مـسـپـار           درد با دست تو درمان بشود خوب‌تر است

تا درسـتم نکـنی دست از این در نکـشم           این گدا دست به دامان بشود خوب‌تر است

بعد هر معصیت از خوف به‌هم می‌ریزم           عبد اگر زود پیشمان بشود خوب‌تر است

آنـقـدر سـیـنـه زنم تا که نـجـاتـم بـدهـی           آتش اینگونه گلستان بشود خوب‌تر است

گر بـنا هـست کـسی واسـطـۀ ما بـشـود           ضامنم شاه خراسان بشود خوب‌تر است

اشک خوب است که با مرثیه آغشته شود           فیض وقتی که دو چندان بشود خوب‌تر است

دوست دارم دم افـطـار کمی تـشنه شوم           نوکر شاه که عطشان بشود خوب‌تر است

نام ارباب خودش مظهر اسماء خـداست           ذکر العفو حسین جان بشود خوب‌تر است

وای بر من که دگر بال وپَری نیست که نیست           سحر و نافله و چشم تری نیست که نیست
در من خسته پس از این همه سال آزادی           حال جز توبه شکستن هنری نیست که نیست

چشم ها هرز شد از بس که تنزل کردند           آه،در چشم، حیا و حذری نیست که نیست

من به هر در که زدم رو به دلم باز نشد           جز در مرحمتت حال دری نیست که نیست
جزهمین روضه،همین اشک،همین لحظۀ ناب           در جهان هیچ کجایش خبری نیست که نیست
روزه بودم، اثـر روضه مـرا پاک نمود           که بجز اشک دوای دگری نیست که نیست
بـعـد یـک گـریـه بـارانـی عــاشـورایـی           از سیاهی گنـاهم اثـری نیست که نیست
خواهـرش جانب گـودال دویـد و می‌دیـد           بر تن زخمی ارباب سری نیست که نیست

سفره باز است، بیایید، غذا آماده است            هرکجا صحبت توبه است، خدا آماده است

شهر را با خبر از سفرۀ احسان سازید            آن کریمی که کشد ناز گدا، آماده است

خوب یا بد همه آئید که دعوت شده‌ایم            که در این بزم برای همه، جا آماده است

قبل از آنی که دهان باز کند هر بیمار            پیش رویش همه اسباب دوا آماده است

پَـر پـروازی عـنایت شده بالی بـزنـیم            اهل عصیان به کجایید؟ هوا آماده است

چه شود این سحر جمعه بگوید زهرا:            که برات سـفـر کـرب‌و‌بـلا آماده است

از گـرد ره رسیـده‌ام و آخر شب است           این تازه‌ کار نوکر زهرا و زینب است

من دست خـالـی آمده‌ام دست پُـر توئی           فرق خدا و بنده همین اصل مطلب است

جـا مـانـده‌ام ز مـاه نـبـی ایـهـاالـکـریـم           رحمی به عبد خسته که در تاب و در تب است

آنـقدر تا به حال که بخـشیـده‌ای ببخـش           زیرا شبیه بخشش یک ماه امشب است

کار تو بخـشـش است و قـبولی توبه‌ها           اما همیشه کار من العـفو و یا رب است

دارد دوبـاره دست گـنه بسـته می‌شـود           تقدیر من ز لطف تو احیای هرشب است

ذکر عـلی عـلی است صفـای زبان من           ذکر حـسین حسین مرا زینت لب است

هی می‌زنم به سینه به مُـشت گـره شده           یاد شکسته سینه که در زیر مرکب است

می‌گفت خواهری به دل خون و سر زنان           ای وای قـتـلـگـاه ز نـیـزه لـبا لـب است

ای کـشـتـۀ فـتـاده بـه هـامـون، بـرادرم           جسمت چقـدر زیر سنان نامرتب است

تیر سه شعـبـه‌ای که فرو رفـته بر تنت           بر قلب تو نخورده که بر قلب زینب است